Yorum Yap
Cemre, camdan süzülen neşeli güneş ışıklarıyla gözlerini açtı. Ama o güneş kadar neşeli değildi bugün. Aslında her sabah böyleydi.
Uyandığında yatağından hemen kalkmak ona en zor gelen şeylerden biriydi. Birazdan annesi gelecek:
*Haydi bakalım! Okul zamanı.* diyerek onu kahvaltıya çağıracaktı. Yorganını başına çekti, yatağının içinde büzüldü. Üstelik bugün matematik sınavı vardı.
Hayvanları çok severdi Cemre. Altı yaşındayken gittikleri parkta, ağaçta kalmış yavru kediyi kurtarmak için ağaca tırmanmıştı. O da yavru kedi gibi ağaçtan inemeyince çevredekilerin itfaiyeye haber vermesiyle kurtarılmıştı. Dedesi ve anneannesine neler yaşatmıştı o gün.
Cemre’nin annesi eczacı, babası ise mimardı. Annesi, eczanenin telefo
Tükendi
Gelince Haber VerOkul çıkışında çok sevdiği parka gitmek ve yalnız kalmak istedi. Zil çalar çalmaz kimseyi beklemeden sınıftan fırladı. Arkadaşlarının seslenmelerini duymazdan geldi. Hafif bir yağmur çiseliyordu. Parka girdiğinde güneş bulutların arasından kendini göstermiş, Cemre’ye hoş bir sürpriz hazırlamıştı. Bir an gözlerine inanamadı, sevinçle içini çekti. Çünkü bütün görkemiyle Boğaz’ın üstünde oluşan gökkuşağı ona gülümsüyor, periler el sallıyorlardı. Ama bunu yalnızca Cemre görebiliyordu
