Osmanlı’da İşçiler 1870-1922

Osmanlı İmparatorluğu’nda işçilerin niteliği, bir sınıf olarak varlıkları ve eylemleri, tarih araştırmalarında çeşitli tartışmalara konu olmuştur. İşçi sınıfının sendika, sandık, komite gibi kendi örgütlerine değil de ağırlıklı olarak partilerin ve lider kadroların hikâyelerine odaklanan tartışmalardır bunlar. Kadir Yıldırım Osmanlı’da İşçiler (1870-1922)’de bu perspektifi de içererek ama asıl ‘Osmanlı proletaryası’nın kendi pratiklerine odaklanarak Osmanlı işçi sınıfı tarihinin yazımına yeni bir katkı sağlıyor. Yıldırım, önce Osmanlı’da çalışma hayatının genel yapısını çiziyor, işçi örgütlenmelerine ve işçi hareketlerine bakıyor; işçilerin hangi sektörlerde çalıştıklarını, işgücünün yapısını mercek altına alıyor. Ardından çalışma hayatındaki yasal düzenlemeleri boykot, grev, iş bırakma gibi işçi direnişleri açısından kapsamlı bir şekilde inceliyor. Böylece karşımıza, yapısı, niteliği, çalışma koşulları, örgütleri ve grevleriyle değerlendirilmiş, kapsamlı bir Osmanlı işçi sınıfı resmi çıkarıyor. Osmanlı’da İşçiler (1870-1922), alanındaki öncü araştırmaların hakkını veren, ele aldığı konuyu yeni katkılarla zenginleştiren, titiz bir araştırma.