Sanrı

“Kitabında öne çıkan temalarla çocukluğa olan yakınlığını/özlemini belgeleyen şair, bu özlemi, çocuğa/çocukluğa özgü sözcüklerle ve duyuşla dile getirir. Kitabın giriş kısmındaki “Bu kitaptaki tüm “yazım hatası” olarak nitelendirilen, yanlış olmayan yazımlar, hata olmayan hatalar, bilerek, isteyerek ve hatta zaman zaman kasten ve özenle yapılmıştır.” İfadesi, çocuğun diliyle konuşmayı deneyen şairin çocuklaşma konusundaki arzusunun dile gelmesidir. Kimi şiirleriyle çocuğun saf ve kirlenmemiş dünyasına, bu dünyayı anlatan sözcüklerle giren şair, kimi şiirlerinde de kendi çocukluk dönemlerine uzanır. Bu dönem artık kaybedilmiş bir cennettir. Modern hayatın çirkinliklerinden bunalan ve bu durumu “dünya hakikatin çöplüğü” dizesiyle dile getiren şair, bu bunaltıyı, çocukluk zamanlarına dönerek/kaçarak aşmak ister. Bu dünyaya dair ümitlerin gerçekleşmemesi, bu dünyadan kaçarak çocukluk anılarına sığınma isteği doğurur.
Kitabın anahtar kelimeleri olan çocuk ve çocukluk, şairin yaptığı iç yolculukta onun geçmişe duyduğu hasreti ve özlemi besleyen/büyüten ifadelerdir. Bu şiirler, çocukluğa aralanan bir kapı gibidir. Ancak, kapı aralık olsa da oraya tekrar dönülmesi, o zamanda yaşanan mutlulukların tadı hala damağında olsa da bu mutlulukların tekrar yaşanması mümkün değildir. Kapıdan ilerisi sadece görülecek ve sadece özlem duyulacaktır. Çünkü şair artık dışarıdadır.
Her şeye rağmen çocuk ve çocukluk, şairin içinde yaşadığı nesneler dünyasında aidiyet bilincini sağlayan ve hayata tutunmasına yardımcı olan bir unsur haline dönüşür. Böylece şair, yaptığı bu yolcuğu sonsuza değin nihayetlendirmeyecektir.”