Yorum Yap
Yu¨ksek din o¨gˆretimi 19. yu¨zyılın ikinci yarısından itibaren egˆitim tartıs¸malarında merkezi bir o¨neme sahiptir. 1900 yılında ac¸ılan Da^ru¨lfu¨nun-i S¸a^ha^ne’nin Ulu^m-i A^liye-i Diniyye S¸ubesi olarak ilk defa u¨niversiter yapının ic¸erisine kalıcı olarak dahil edilmesinin akabinde çok sayıda kurumsal değişim ve dönüşüme tanıklık etmiştir. Cumhuriyet do¨neminin ilk ve belki de en o¨nemli egˆitim giris¸imi olarak adlandırılabilecek 1924 Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile I·lahiyat Faku¨ltesi s¸eklinde y
Tükendi
Gelince Haber VerYüksek din öğretimi 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren eğitim tartışmalarında merkezi bir öneme sahiptir. 1900 yılında açılan Dârülfünun-i Şâhâne’nin Ulûm-i Âliye-i Diniyye Şubesi olarak ilk defa üniversiter yapının içerisine kalıcı olarak dahil edilmesinin akabinde çok sayıda kurumsal değişim ve dönüşüme tanıklık etmiştir. Cumhuriyet döneminin ilk ve belki de en önemli eğitim girişimi olarak adlandırılabilecek 1924 Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile İlahiyat Fakültesi şeklinde yapılandırılmış, 1933 Üniversite Reformu ile üniversite programından çıkarılmış ve bir enstitü formatında faaliyetlerini sürdürmüş, 1949 Ankara İlahiyat Fakültesinin kuruluşu ile yeniden üniversiter yapının içerisinde yer bulmuş, 1959 İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü’nün açılışı ile istihdam merkezli bir anlayış benimsemiş ve öğretmen yetiştirme sorumluluğunu üstlenmiş, 1982’de bu enstitülerin fakülteye dönüştürülmesiyle beraber geleceğinin fakülte düzeyinde olduğunu kanıtlamıştır. 2010’ların başından itibaren ise İslâmi İlimler Fakültelerinin yaygınlaşmaya başlamasıyla kısmî de olsa bir çeşitlenme süreci içerisine girmiştir. Yüksek din öğretiminin yaklaşık 120 yıllık serüveni içerisinde kendisine has özelliklere sahip çok sayıda kurum eliyle sürdürülmüş olması, eğitim içeriği ve metodolojisinin meydana gelen değişim ve dönüşümlerden ne şekilde ve hangi düzeylerde etkilendiği sorusunu gündeme getirmektedir.
