Yoksulluk ve Mecburiyet

Türkiye`de geçmişi oldukça eskiye dayanan mevsimlik gezici tarım işçiliği, bugün de tarımsal üretim için önemli bir işgücü biçimi olarak varlığını devam ettirmektedir. Her yıl milyonlarca mevsimlik gezici tarım işçisi geçimlerini sağlayabilmek için sürekli yaşadıkları evlerini terk ederek çoğunlukla kadın, erkek, çocuk, yaşlı, bütün hanehalkı ile birlikte o yılki ürün fiyatları ve verimliliği, iklim koşulları ve siyasi konjonktüre bağlı olarak Türkiye`nin hemen hemen her noktasına göç etmektedir. Yoksulluk, eğitim seviyelerinin düşüklüğü, kalabalık hanehalkları, kentlerde geçerli mesleklerden yoksun olma durumları bu insanları yoksulluğa ve dolayısıyla mevsimlik gezici tarım işçiliğine mecbur bırakmaktadır.
Çalışmak için göç ettikleri hemen her yerde çok zor koşullarda yaşamak durumunda kalan mevsimlik gezici tarım işçileri, barınma alanları, ulaşım, eğitim, sağlık, altyapı gibi hizmetlere erişimde önemli sıkıntılarla birlikte çeşitli şekillerde fiziksel/mekânsal, ekonomik ve sosyal dışlanmalara da maruz kalmaktadır. Mevsimlik gezici tarım işçiliğinin etkileri siyasal, kültürel, ekonomik, psikolojik ve toplumsal düzeyde olup mevsimlik gezici tarım işçiliğinin ortaya çıkardığı, çıkaracağı sorunların çözümüne yönelik uygulamalar ve izlenecek politikalar da çok yönlü ve çok bileşenli olmak durumundadır. Türkiye`nin hemen hemen her ilinde tarımsal üretimde çalışmaya katılan Şanlıurfalı mevsimlik gezici tarım işçileri ile gerçekleştirilmiş, detaylı literatür taramasının yanında uzun ve yorucu bir saha çalışmasına dayanan bu kitapta, tarım işçisi hanelerin sosyo-ekonomik profilleri, iş ortamı ve yaşam alanlarında karşılaştıkları sorunları ortaya koymanın yanı sıra mevsimlik gezici tarım işçiliğinin yapısal nedenleri de analiz edilmektedir.